Η μακροπρόθεσμη ανοσία που προκαλείται από εμβόλια είναι ζωτικής σημασίας για τον έλεγχο της πανδημίας COVID-19. Συνιστάται ο εμβολιασμός κατά του COVID-19 σε ασθενείς με ρευματικές παθήσεις, αλλά υπάρχουν λίγα στοιχεία σχετικά με τα εμβόλια COVID-19 σε ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα. Επειδή οι ασθενείς που έλαβαν ανοσοκατασταλτική θεραπεία αποκλείστηκαν από τις κλινικές δοκιμές φάσης 3. Οι ιατροί της Γ’ Πανεπιστημιακής Παθολογικής κλινικής του Νοσοκομείου «Η ΣΩΤΗΡΙΑ», ενός από τα νοσοκομεία που δέχτηκε το μεγαλύτερο όγκο ασθενών της πανδημίας, με επιβλέποντα τον Καθηγητή κο Συρίγο Κωνσταντίνο, καταγράφει τα νεότερα δεδομένα όπως αυτά αποτυπώνονται σε πρόσφατη δημοσίευση στο έγκριτο περιοδικό The Lancet ( DOI:https://doi.org/10.1016/S2665-9913(21)00186-7 ) .
Δεν είναι σαφές εάν η θεραπεία με ανοσοτροποιητικά ρευματικά φάρμακα (DMARD) πρέπει να συνεχιστεί πριν και μετά τον εμβολιασμό. Επιπλέον, ορισμένες δημοσιευμένες αναφορές περιορίζονται στην παρακολούθηση μετά από μία δόση εμβολίου.
Εδώ αναφέρουμε 53 ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα σε DMARDs και 20 υγιείς μάρτυρες οι οποίοι ήταν επιλέξιμοι για εμβολιασμό σύμφωνα με τους Ελβετικούς ομοσπονδιακούς κανονισμούς και εγγράφηκαν στη μελέτη RECOVER, μια μη τυχαιοποιημένη, προοπτική, μελέτη παρατήρησης.
Εννέα από τους ασθενείς, έλαβαν δύο δόσεις του εμβολίου mRNA-1273 (Moderna), ενώ όλοι οι άλλοι έλαβαν δύο δόσεις του εμβολίου BNT162b2 (Pfizer-BioNTech). Τα δείγματα ορού συλλέχθηκαν κατά την έναρξη, 3 εβδομάδες μετά τον πρώτο εμβολιασμό και 2 εβδομάδες μετά τον δεύτερο εμβολιασμό.
Πραγματοποιήθηκε ποσοτικός έλεγχος αντισωμάτων έναντι της πρωτεΐνης SARS-CoV-2 spike 1 και SARS-Νουκλεοπρωτεΐνη-CoV-2. Αυτός ο προσδιορισμός μπορεί να διακρίνει την ανοσοαπόκριση μετά τον εμβολιασμό ή μετά από φυσική λοίμωξη, όταν συνήθως δημιουργούνται αντισώματα τόσο για την S1 όσο και για την νουκλεοπρωτεΐνη.
Το κατώτατο όριο για αυτόν τον προσδιορισμό anti-SARS-CoV-2 S1 που μπορεί να σταματούν την ιική μολυσματικότητα εξακολουθεί να συζητείται, αλλά έχει προταθεί το επίπεδο των 133 U/mL όπως και ένα ακόμη χαμηλότερο επίπεδο > 15 U / mL. Χρειάζεται όμως, να καθοριστεί επίσημα η τελική τιμή των κατώτερων επιπέδων των τίτλων αντισωμάτων αντι-SARS-CoV-2 , τα οποία θα θεωρούνται προστατευτικά για τη λοίμωξη από SARS-CoV-2.
Όλοι οι ασθενείς που εξετάσθηκαν με ρευματοειδή αρθρίτιδα λάμβαναν συνεχώς θεραπεία με ανοσοτροποποιητικά φάρμακα θεραπεία (DMARDs). Η μεθοτρεξάτη χορηγείτο σε 28 (53%) ασθενείς (διάμεση δόση 15 mg ανά ημέρα) και η πρεδνιζόνη σε 17 (32%) από 53 ασθενείς (με μέση ημερήσια δόση 5 mg) . Κανένας από τους ασθενείς ή τους μάρτυρες δεν ανέφερε συμπτώματα υποδηλωτικά του COVID-19 κατά την έναρξη ή κατά τη διάρκεια της περιόδου παρατήρησης και κανένας δεν είχε θετικό τεστ αντιγόνου SARS-CoV-2 ή RT-PCR. Δύο ασθενείς που είχαν αντισώματα έναντι της νουκλεοπρωτεΐνης COVID-19 αποκλείστηκαν από περαιτέρω ανάλυση.
Οι τίτλοι αντισωμάτων που προκαλούνται από εμβόλιο έναντι της πρωτεΐνης SARS-CoV-2 S1 ήταν σημαντικά χαμηλότεροι σε ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα 3 εβδομάδες μετά τον πρώτο εμβολιασμό και 2 εβδομάδες μετά το δεύτερο εμβολιασμό συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου, η οποία συνίστατο κυρίως σε εργαζόμενους στον τομέα της υγείας (3 εβδομάδες μετά τον πρώτο εμβολιασμό (2500 U / mL ήταν το ανώτερο όριο ανίχνευσης της ανάλυσης.
Από τα δεδομένα της μελέτης φαίνεται ότι η κινητική της χυμικής ανοσοαπόκρισης που προκαλείται από το εμβόλιο διαφέρει μεταξύ των υγιών ατόμων και των ασθενών με ρευματοειδή αρθρίτιδα που λαμβάνουν DMARD . Επίσης οι περισσότεροι ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα απαιτούσαν και τη δεύτερη δόση του εμβολίου για να εμφανιστεί η ανοσιακή απάντηση η οποία θεωρείται ότι σχετίζεται με την εξουδετέρωση του ιού , σύμφωνα με τα όρια της μελέτης .
Σε ορισμένες χώρες, κατά τη διάρκεια της παρούσας μελέτης , έχει συζητηθεί η καθυστερημένη χορήγηση της δεύτερης δόσης για την αύξηση του αριθμού των ατόμων που θα έχουν λάβει τουλάχιστον μία δόση. Τα δεδομένα της μελέτης όμως ,υποδηλώνουν ότι ο επιτυχής εμβολιασμός των ασθενών με ρευματοειδή αρθρίτιδα υπό θεραπεία με ανοσοτροποιητικά (DMARDs) εξαρτάται από το προτεινόμενο πρόγραμμα που περιλαμβάνει δύο εμβολιασμούς εντός διαστήματος 3-6 εβδομάδων.
Οι περιορισμοί της μελέτης μας περιλαμβάνουν ότι η ομάδα ελέγχου δεν ταιριάζει με την ηλικία, ως αποτέλεσμα κανονιστικών συστάσεων σχετικά με τον εμβολιασμό, έλλειψη μακροπρόθεσμων δεδομένων σχετικά με την επιμονή των χυμικών και κυτταρικών ανοσολογικών αποκρίσεων και τη χρήση αριθμητικών αντι-S1 οι αποκοπές χυμικής απόκρισης συσχετίζονται όσο το δυνατόν περισσότερο με την προστασία που προκαλείται από το εμβόλιο.
Συμπερασματικά, αν και υπάρχουν περιορισμοί, αυτή η Ελβετική μελέτη δείχνει διαφορετικές κινητικές της χυμικής ανοσοαπόκρισης στην πρωτεΐνη SARS-CoV-2 S1, σε ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα υπό ανοσοτροποιητικούς παράγοντες (DMARDs) τονίζοντας τη σημασία ενός δεύτερου εμβολιασμού. Απαιτούνται μελέτες με μεγαλύτερες ομάδες ασθενών όπως και μεγαλύτερης διάρκειας παρακολούθηση αυτών για να καθοριστεί η βέλτιστη στρατηγική εμβολιασμού στους ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα. Επίσης για να διευκρινιστεί εάν τα ανοσοτροποιητικά φάρμακα πρέπει να διακοπούν ή όχι απαιτείται η παρακολούθηση των συγκεντρώσεων κατά του S-S1 ώστε να διασφαλιστεί η προστασία που προκαλείται από το εμβόλιο.
